Badania immunizacji rzucają wyzwanie wirusowi maedi-visna
Wirus MVV zakaża układ oddechowy, wymiona oraz tkanki krwiotwórcze u owiec i kóz, co z kolei może powodować zaburzenia oddechowe i utratę sprawności fizycznej tych zwierząt. Jest on przekazywany potomstwu wewnątrzmacicznie oraz poprzez siarę. Transmisja pozioma odbywa się drogą wziewną, szczególnie w zamkniętych pomieszczeniach dla zwierząt. Okres inkubacyjny jest długi i obejmuje od trzech do czterech lat. Wyeliminowanie oraz kontrola choroby wymagają zatem skutecznej strategii szczepień, a jej częścią musi być dostępność wiarygodnego testu na wykrywanie zakażenia w stadach. Aby sprostać temu wymaganiu, członkowie projektu MVAC opracowali badanie oparte na łańcuchowej reakcji polimerazy (ang. PCR, polymerase chain reaction) czasu rzeczywistego w celu wykrycia obecności wirusa i określenia stopnia zakażenia. Zespół badawczy skoncentrował się na dwóch genach: gag i pol. Gen gag koduje białka macierzy (wewnętrznej powierzchni otoczki) i kapsydu oraz nukleoproteiny. Istotną cechą genu pol jest kodowanie odwrotnej transkryptazy odpowiedzialnej za syntezę kwasu DNA na matrycy RNA, który później jest włączany do genomu komórkowego żywiciela. Dla genów gag i pol szczepu EV1 wirusa MVV zaprojektowano primery (czyli punkty początkowe transkrypcji) i podwójnie znakowane sondy. Po ocenie obu protokołów pod kątem czułości wykrywania genów stwierdzono, że test dla genu gag jest skuteczniejszy. Test może zostać użyty do wykrycia DNA prowirusowego, czyli DNA, które zostało włączone do genomu gospodarza. Za jego pomocą można również określić obecność lub brak mRNA (RNA informacyjnego) w krwi i tkankach. Opracowane protokoły mogą stworzyć podstawę badań terenowych, chociaż test został zaprojektowany dla konkretnego szczepu EV1. W związku z tym do użycia testu w rutynowej diagnostyce wymagane byłyby dalsze prace i badania terenowe.
