Odkrycie rozległej sieci receptorów białka G
Ze względu na rosnące zainteresowanie nową dziedziną nauki, jaką jest proteomika, naukowcy analizują receptor A2A pod kątem potencjalnych zastosowań jego ścieżek sygnałowych. Na drodze z miejsca syntezy do punktu oddziaływania (powierzchnia komórki), a następnie do miejsca rozkładu, receptor ten wiąże kilka białek. Eksperci są przekonani, że receptor wykazuje rozległy interaktom, który jest siecią obejmującą cały zestaw interakcji między białkami. Receptor A2A uważa się więc za odpowiedni punkt wiązania kilku białek pomocniczych. Udokumentowano jednak tylko nieliczne ze wspomnianych interakcji, dlatego obecnie konieczne jest ustalenie pełnego ich zakresu. Celem projektu "Identyfikacja interakcji między receptorem adenozynowym A2A a białkami" (Adenosine-receptor) jest ustalenie, z którymi składnikami receptor reaguje, na podstawie charakterystyki jego interaktomu. W trakcje prac nad ekspresją receptora w komórkach w celu analizy optymalnych warunków wiązania i wstępnego przeglądu interakcji partnerzy projektu opracowali kilka konstruktów i utworzyli stabilne linie komórkowe. Umożliwiło to uzyskanie do badań maksymalnej liczby interakcji z białkami, dzięki czemu zidentyfikowano długą listę składników interakcji. Korzystając z informacji uzyskanych podczas pierwszej serii testów, zespół projektu Adenosine-receptor zbadał aktywność transportową i sygnalizacyjną receptora w celu ustalenia zmian interaktomu zachodzących w różnych warunkach. Wstępne dane potwierdzają, że związki hamujące niektóre składniki interakcji mogą negatywnie oddziaływać na przesył. Dokonano również postępu w izolowaniu kompleksów, w których występuje receptor A2A. Podczas badań wykorzystano mózg myszy, a uzyskane wyniki będą użyteczne do analizy interaktomu in vivo. Te pionierskie prace mogą wzbogacić naszą wiedzę na temat obszernego zestawu receptorów sprzężonych z białkiem G oraz ich funkcji w organizmach. Wyniki projektu stanowią platformę dla badań składników interakcji z receptorem A2A, a uzyskana wiedza ułatwi opracowanie leków do stosowania w chorobach związanych z nieprawidłowym zwijaniem białka.
