Środki syntetyczne w leczeniu raka trzustki
Rak trzustki to czwarta najczęstsza przyczyna śmierci w wyniku raka na świecie. Złe rokowania i późne diagnozowanie w połączeniu z bardzo niskim wskaźnikiem przeżywalności czynią go jednym z najbardziej śmiertelnych i agresywnych nowotworów. Odkryto, że gastryna – hormon peptydowy, który stymuluje wydzielanie kwasów żołądkowych – jest zaangażowana w rozwój nowotworu. Opracowana niedawno szczepionka przeciwgastrynowa skutecznie wydłużyła czas przeżycia i jakość życia ograniczonej liczby pacjentów cierpiących na raka trzustki. Pomimo obiecujących wyników wstępnych, ograniczona liczba pozytywnych reakcji, jak również powolny rozwój przeciwciał wskazują na potrzebę podjęcia intensywniejszych działań. Europejscy naukowcy połączyli siły, przystępując do finansowanego przez UE projektu "Syntetyczne przeciwciała terapeutyczne – ciała wiążące – przeciw gastrynie w leczeniu nowotworu trzustki" (Binding Gastrin), by opracować alternatywne strategie dla wszystkich pacjentów efektywne ze skutkiem natychmiastowym. W tym celu opracowano syntetyczne przeciwciała o wysokim powinowactwie i niskich kosztach, aby zredukować poziomy stężenia gastryny. Syntetyczne przeciwciała stworzone przez zespół projektu Binding Gastrin składają się z dwóch peptydów, które reprezentują dwa odmienne regiony określające komplementarność (CDR) przeciwciała. Peptydy te są stabilnie związane na niewielkim chemicznym rusztowaniu, a w testach wstępnych wykazały wysoką swoistość i powinowactwo wiązania. Dalsza optymalizacja i testy oceny zdecydowanie poprawią wydajność tych ciał wiążących. Naukowcy Binding Gastrin odkryli wiele niespójności w dostępnych dotychczas informacjach na temat naśladowania przeciwciał. Przeciwciała i protokoły opisane w opublikowanych danych zostały ocenione przez zespół projektu Binding Gastrin, wykazując niższe powinowactwo i swoistość niż początkowo wykazano. Wyniki te odkrywają potrzebę wspólnej oceny procedur w zakresie syntezy, walidacji i interpretacji danych dotyczących naśladowania przeciwciał. W związku z tym zespół Binding Gastrin musiał dokonać weryfikacji swoich zamierzeń w celu uwzględnienia ponownej oceny znanych procedur i odczynników. W projekcie z powodzeniem opracowano system pilotażowy niewielkich wiążących ciał dla gastryny wykazujących wysokie powinowactwo i swoistość, zdolnych wiązać gastrynę w próbie biologicznej komórki rakowej. W ramach projektu Binding Gastrin dokonano syntezy nowych peptydów CDR na podstawie zatwierdzonych procedur i odczynników. Stanowi to duże osiągnięcie, ponieważ jest to pierwszy przypadek, w którym tak mała cząsteczka docelowa, jak gastryna, została z powodzeniem uchwycona przez ciało wiążące. Poprzednie podobne badania ograniczały się do dużych białek wiązanych o małej swoistości i powinowactwie. Pomimo przezwyciężenia największych przeszkód związanych z selektywnym i efektywnym rozpoznawaniem gastryny przez małe ciała wiążące, wciąż istnieją pewne trudności techniczne. Samoagregacja to główna bariera dotycząca syntetycznych przeciwciał, która nie istnieje w przypadku przeciwciał naturalnych. W tym projekcie opracowano szereg możliwych rozwiązań tego problemu, które są obecnie oceniane. Dokładniej rzecz biorąc, istnieje wyraźna potrzeba strukturalnej charakterystyki ciał wiążących w roztworze, w celu zoptymalizowania ich właściwości. Projekt Binding Gastrin przyspieszył prace badawcze w dziedzinie ciał wiążących na rzecz eliminacji gastryny i innych cząsteczek docelowych. Położył podwaliny pod dalszy rozwój tych strategii i dostarczył niezbędne motywy.
