Nowe implanty chirurgiczne
Implantacja protez może wiązać się z takimi samymi komplikacjami jak każda inna procedura chirurgiczna. Ponadto, implanty mogą ulegać erozji w kontakcie z płynami ustrojowymi w organizmie i wywoływać reakcje układu odpornościowego prowadzące do ich odrzucenia. Protezy stomatologiczne i ortopedyczne wymagają także pełnej integracji z kością, by były w pełni funkcjonalne. Chcąc stawić czoło tym trudnościom, uczestnicy finansowanego przez UE projektu "Nowe metody obróbki implantów chirurgicznych" (Newtresi) przystąpili do opracowania implantów chirurgicznych o nowych powłokach cienkowarstwowych osadzanych na ich powierzchni próżniowo. Prace skupiały się na implantach wewnątrzślimakowych, stomatologicznych i ortopedycznych. Partnerzy projektu rozważali stworzenie nowej konstrukcji uszczelnienia elektronicznych wewnątrzślimakowych implantów chirurgicznych zamiast stosowanej dotychczas obudowy ceramicznej. Konstrukcja uszczelnienia składała się z elektronicznych obwodów, żywicy wysokopróżniowej, szklanej ramy i dwóch szklanych mikropłytek w roli dolnej i górnej części obudowy. Konstrukcja progowa, w celu zwiększenia wytrzymałości, została zbudowana z nieorganicznych i organicznych warstw silikonowych osadzanych w procesie wspomaganego plazmowo chemicznego naparowywania próżniowego o dużej gęstości (HDPECVD). Stworzono także nową cienką warstwę do produkcji tytanowych implantów stomatologicznych i ortopedycznych, co ułatwiło integrację z kością i zapewniło ochronę przed erozją wywołaną kontaktem z płynami ustrojowymi. Aby spełnić wymagania w zakresie tworzenia gęstych, kompaktowych, przyczepnych i bardzo twardych warstw, naukowcy wykorzystali technologię metalizacji powierzchni metodą wspomaganego plazmowo bombardowania jonami (IPPA), która skróciła czas integracji o ponad 50%. Jednocześnie udało się znacznie zredukować koszty protetyki dentystycznej. Technologia opracowana w ramach projektu Newtresi oferuje ulepszone rozwiązania w stosunku do stosowanych obecnie implantów stomatologicznych, ortopedycznych i ślimakowych. Oczekuje się, że wykorzystanie tych alternatywnych metod w środowisku klinicznym pozwoli przezwyciężyć ograniczenia dzisiejszej protetyki.
