Wpływ nanocząsteczek na środowiska wodne
Projekt ENNSATOX ("Engineered nanoparticle impact on aquatic environments: Structure, activity and toxicology") został podjęty w celu ustalenia, w jaki sposób określone nanocząsteczki krzemowe, cynkowe oraz tytanowe wchodzą w interakcje z naturalnymi zasobami oraz organizmami wodnymi. Te cząsteczki mogą być uwalniane do wody przypadkowo lub z rozmysłem, zatem ważne jest zbadanie wszelkich związanych z tym problemów ze zdrowiem publicznym oraz kondycją środowiska. Badacze opracowali różne opłacalne narzędzia i metody badania krótko- i długoterminowych zagrożeń związanych z oddziaływaniem nanocząsteczek na organizmy wodne. Analizie poddano systemy biologiczne, takie jak błony komórkowe oraz inne organelle komórkowe, jak również całe komórki oraz glony. Jako większa grupa obiektów badań biologicznych posłużyły skorupiaki oraz danio pręgowany. Badacze przyjrzeli się szczególnie uważnie temu, jaki wpływ na aktywność biologiczną nanocząsteczek ma ich ładunek elektryczny, tendencja do tworzenia skupisk oraz sposób ich rozpuszczania się w wodzie. Jednym z odkryć jest na przykład fakt, że nanocząsteczki tlenku cynku oddziałują na pewne białka błon komórkowych zaangażowane w regulację bicia serca u ssaków. Zespół projektu opracował model, który umożliwia przewidywanie wpływu poszczególnych klas nanocząsteczek na środowisko, co ogranicza konieczność przeprowadzania kosztownych testów. Za pomocą innych modeli można przewidywać wpływ nanocząsteczek na najważniejsze organizmy żywe w środowiskach rzecznych, estuarialnych oraz morskich. Zdaniem badaczy uczestniczących w projekcie ENNSATOX wyniki projektu są niezbędnym zasobem dla agencji zajmujących się ochroną środowiska. Powinny okazać się cennym narzędziem do oceny zagrożeń, tworzenia strategii zapobiegawczych oraz polityk. Oznacza to, że projekt może przynieść korzyści również agencjom rządowym oraz organom prawodawczym z całej UE, a także ważnym podmiotom ze środowisk komercyjnych i akademickich.
