Rola of makrofagów w cukrzycy
Cukrzyca typu 1 to choroba autoimmunologiczna wywołana zniszczeniem trzustkowych komórek beta. Chorzy produkują niewystarczające ilości insuliny lub nie produkują jej wcale, a w rezultacie nie są w stanie regulować poziomów cukru we krwi. Postępowanie w przypadku tej choroby zwykle wymaga monitorowania poziomów glukozy i dożywotniego wstrzykiwania insuliny. Mimo to w dalszej perspektywie mogą pojawić się poważne komplikacje neuronalne i naczyniowe. Mechanistyczne spojrzenie na autoimmunologiczny rozpad komórek odpowiadających za produkcję insuliny od dawna podkreśla rolę limfocytów T. Jednocześnie bardzo niewiele zainteresowania wzbudza do tej pory wrodzona odporność, a zwłaszcza makrofagi. Jednak dane uzyskane z przeprowadzonych niedawno prób klinicznych pokazują, że wzbudzenie obwodowej tolerancji limfocytów T nie jest skuteczną strategią terapeutyczną. W finansowanym ze środków UE projekcie MACROPHAGES IN T1D (Functional profiling and therapeutic tolerization of macrophages in type 1 diabetes) starano się zrozumieć rolę makrofagów w cukrzycy. W tym celu wykorzystano model mysi NOD, u którego cukrzyca rozwija się w 20-30 tygodniu po urodzeniu. Uczeni przeprowadzili analizę immunohistochemiczną i cytometrię przepływową makrofagów przenikających do wysepek przed chorobą i na jej początku. W porównaniu ze zdrowymi myszami, na początku cukrzycy w modelu NOD, w wysepkach trzustkowych odkryto mniejszą liczbę makrofagów rezydentnych, z kolei więcej makrofagów zapalnych. Dane te zdecydowanie wskazują, że makrofagi odgrywają role w cukrzycy, choć do wyjaśnienia dokładnego mechanizmu ich działania niezbędne są dalsze badania. Podsumowując, odkrycia poczynione przez zespół MACROPHAGES IN T1D ukazują nieznaną rolę wrodzonej odporności w rozwoju cukrzycy. Otwiera to nowe możliwości terapeutyczne poprzez manipulację wrodzonym układem odpornościowym.
Słowa kluczowe
Makrofagi, cukrzyca, trzustkowe komórki beta, układ odpornościowy, limfocyty T