Rekrutacja i zatrzymywanie w zawodzie pielęgniarek w Anglii
Celem badania było sprawdzenie roli starszych pielęgniarek odpowiedzialnych za zatrzymywanie w zawodzie i rekrutację (RRNS) personelu pielęgniarskiego. Badanie to przeprowadzone pod patronatem europejskiego projektu NEXT NURSES' EXIT STUDY, w ramach którego badano zjawisko przedwczesnego odchodzenia z tego zawodu. Dane uzyskano na podstawie wywiadów telefonicznych, które spisywano i analizowano pod względem teści. Wszystkie starsze pielęgniarki były doświadczonymi osobami z kliniczną praktyką zawodową na oddziałach. Wraz z obniżaniem się światowego poziomu rekrutacji personelu pielęgniarskiego, wprowadzono strategie rekrutacji krajowej. Z powodu wysokich kosztów w prasie krajowej zamieszczano ogłoszenia naboru wyłącznie na stanowiska starszych lub wysoce wyspecjalizowanych pielęgniarek. Strategie rekrutacji pracowników opieki zdrowotnej zaprojektowano tak, by dotrzeć do osób, które nie brały wcześniej pod uwagę pracy w opiece zdrowotnej. Rekruterzy odwiedzali szkoły i zakłady doskonalenia zawodowego w celu omówienia możliwości zatrudnienia w Państwowej Służbie Zdrowia. Potencjalnych nowych pracowników przeprowadzano przez proces aplikacji i rozmów kwalifikacyjnych oraz udzielano im informacji odnośnie szkolenia. Podobnie postępowano w przypadku studentów szkół pielęgniarskich. Pielęgniarki odpowiedzialne za rekrutację omawiały z uczniami kwestie zatrudnienia i planowania kariery zawodowej. Pomoc udzielana była w zakresie pisania odpowiednich życiorysów, wypełniania formularzy aplikacyjnych i dobrego prezentowania się podczas rozmów kwalifikacyjnych. Pielęgniarki odpowiedzialne za rekrutacje działały zgodnie z zasadą otwartych ddrzwi, według którejnowo wykwalifikowane pielęgniarki miały rozpoznawać i rozwiązywać problemy na bieżąco. W ramach strategii zatrzymywania tego personelu w zawodzie kładziono silny akcent na możliwości kontynuowania kształcenia zawodowego, podkreślając kwestie uczciwości i sprawiedliwości. Starsze pielęgniarki mówiły o niesprawiedliwościach doświadczonych we wczesnych latach ich kariery pielęgniarskiej, czego chciały oszczędzić nowo wykwalifikowanym pielęgniarkom, które miały nadzieję zatrzymać w zawodzie. Pielęgniarki odpowiedzialne za rekrutację i zatrzymywanie w zawodzie koncentrowały się na praktycznym nauczaniu zawodu nowozatrudnionych. Dzięki temu problem przerobienia przedmiotów klinicznych został rozwiązany podczas zajęć dla personelu. Wszystkie szpitale miały zapotrzebowanie na pielęgniarki posiadające najniższe kwalifikacje, wykazujące się podstawowymi umiejętnościami klinicznymi. Oficjalne programy nauczania dla nowozatrudnionych były organizowane przez większą część starych pracowników, a nowe pielęgniarki otrzymywały dodatkowo pomoc przy organizowaniu koleżeńskich grup wsparcia. Przyciągnięcie i zatrzymanie w zawodzie doświadczonych pielęgniarek z najniższym wykształceniem okazało się prawdziwym wyzwaniem. Posłużono się różnymi sposobami, w tym zorganizowano dni otwarte i zamieszczono ogłoszenia w lokalnej prasie. Większość starszych pielęgniarek odpowiedzialnych za rekrutację podjęła się przeanalizowani kwestionariuszy wyjścia, wypełnianych przez pielęgniarki odchodzące ze szpitali w celu określenia przyczyn tego stanu.
