Badania choroby trzmieli
Trzmiele (Bombus spp) są bardzo skutecznymi zapylaczami, zarówno komercyjnie, jak i w ekosystemach naturalnych. Ich sposób żerowania promuje pośrednio zróżnicowanie genetyczne i bioróżnorodność. Co więcej, zapylanie przez owady jest niezbędne do produkcji nasion z gatunków polegających na mechanizmach niewsobnych. Istnieją jednak dowody na stały spadek liczebności niektórych gatunków trzmieli (mogący skutkować ich wyginięciem), co, rzecz jasna, niepokoi osoby zajmujące się ochroną środowiska i ekologów. Chów trzmieli odniósł sukces komercyjny ze względu na skuteczność tych owadów w zapylaniu upraw szklarniowych. Jednakże założenie setek tysięcy kolonii trzmieli musi mieć swoją cenę ekologiczną. Przykładem jest choroba pasożytnicza Nosema bombi, choroba grzybowa pozostawiająca zarodniki przede wszystkim w układzie wydalniczym i nerwowym trzmiela. Oprócz skutków fizjologicznych, łącznie z biegunką i opuchniętym odwłokiem, królowa nie może się rozmnażać i spada żywotność zainfekowanych trzmieli. Kolonie trzmieli są hodowane na całym świecie i transportowane pomiędzy krajami i kontynentami. W celu uniknięcia wprowadzania nieendemicznych gatunków pasożytów niezbędne jest zbadanie składu genetycznego najeźdźcy. Mając na uwadze skutki komercyjne oraz ogólną przyszłość trzmieli w Europie, w ramach europejskiego projektu POLLINATOR przeprowadzono badanie N. bombi. Zespół na Uniwersytecie Królowej w Belfaście badał genom pasożyta pod kątem zmienności specyficznej względem żywiciela i możliwych markerów genetycznych. Naukowcy utworzyli bibliotekę genomową w celu określenia rejonów DNA, które mogłyby zostać zbadane pod kątem przydatności jako markery genetyczne i filogeograficzne. Już po wyizolowaniu sekwencji genetycznych z zaledwie dwóch zarodników grzyba znalezionych u jednego trzmiela uzyskano pouczające wyniki. Amplifikacja, klonowanie i sekwencjonowanie ujawniły obecność wielokrotnych kopii RNA rybosomalnego, z których powstałyby różne lub niehomologiczne sekwencje DNA. Wynika z tego, że w wyniku ewolucji jednorodnej (ang. concerted evolution) w jednym zarodniku nie powstały identyczne sekwencje genetyczne. Wprowadzenie egzotycznego pasożyta prowadzi zazwyczaj do spustoszenia w istniejącym ekosystemie. Dysponując wynikami tego rodzaju, możemy wyprzedzić o krok ewolucję genetyczną grzyba, a co za tym idzie — sprawować większą kontrolę nad pasożytem w komercyjnych populacjach trzmiela.
