Na tropie nefropatii cukrzycowej
Jednym z najpoważniejszych i najgroźniejszych powikłań cukrzycowych jest nefropatia cukrzycowa (DN). Mimo że dzięki badaniom udało się zidentyfikować gen, który może być odpowiedzialny za podatność na tę chorobę, potrzeba więcej informacji, aby lepiej zrozumieć zagrożenia związane z jej rozwojem. Projekt "Identyfikacja czynników ryzyka rozwoju nefropatii cukrzycowej: Projekt PREDICTIONS" (Predictions) miał na celu odkrycie biomarkerów o wysokiej wartości predykcyjnej w ocenie ryzyka nefropatii cukrzycowej. Zastosowane podejście miało umożliwić rozwój udoskonalonych strategii zapobiegania tej chorobie i opracowanie metod jej kontroli. Partnerzy projektu podeszli do problemu nefropatii cukrzycowej jak do jednego z najpoważniejszych cukrzycowych powikłań naczyniowych, wykorzystując w tym celu badania na poziomie genomicznym, proteomicznym i klinicznym. Prace badawcze skoncentrowały się przede wszystkim na określeniu genów właściwych pod względem patofizjologicznym oraz biomarkerów powiązanych z pierwszymi objawami choroby, jej postępem oraz reakcją na leczenie. Kluczowe dla projektu było badanie kliniczno-kontrolne, w którym uczestniczyło 457 pacjentów. Badania miały na celu przeprowadzenie powtórnej oceny dostępnych danych genetycznych oraz analizy wpływu różnych wariantów genetycznych, a także końcowych produktów zaawansowanej glikacji (AGE), oraz reaktywnych form tlenu (ROS). Końcowe produkty zaawansowanej glikacji wywołują modyfikacje białkowe, które mogą prowadzić do nefropatii cukrzycowej. Próbki pobrane od pacjentów, których poddano już terapii w ramach badań również zostały wykorzystane do analizy markerów biochemicznych. Zastosowano różne metodologie, aby opracować pierwszy kompletny profil nefropatii cukrzycowej towarzyszącej cukrzycy typu II. Przeprowadzono prace nad genetycznymi, biochemicznymi i proteomicznymi markerami, jak również nad modelami mechanistycznymi. W ramach projektu Predictions udało się określić nowe potencjalne biomarkery nefropatii cukrzycowej i jej poszczególnych stadiów. Jednak konieczne jest przeprowadzenie bardziej szczegółowych badań w celu oceny wpływu tych markerów na jakość leczenia.
