Docieranie do korzeni chwastów i pszenicy
Pszenica (Triticum aestivum) to jedna z głównych europejskich upraw zbożowych, której grozi wypieranie przez wyczyńca polnego (Alopercurus myosuroides). Wiele ostatnich badań wykazało, że korzenie rożnych gatunków roślin wpływają na siebie wzajemnie. Jednakże mechanizmy działania takich interakcji pozostają nieznane. Finansowany prze UE projekt "Molecular basis for root-root interactions between wheat and weed" (INTERACTROOT) ma na celu zbadanie, w jaki sposób wyczyniec polny i pszenica oddziałują na siebie na poziomie korzeni. W ramach projektu skupiono się też na występowaniu określonych związków (nazywanych wyciekami), które wyczyniec polny może wykorzystywać do wysyłania sygnałów do pszenicy. Członkowie projektu w pierwszej kolejności opracowali system uprawy roślin, który pozwala na badanie korzeni. Wiązało się to z uprawą roślin w przejrzystych, sterylnych skrzynkach oraz wykorzystaniem przezroczystego podłoża wzrostowego oraz ustaleniem kontrolowanych warunków wzrostu (substancje odżywcze, oświetlenie, temperatura itp.). Wspólna uprawa pszenicy i wyczyńca polnego wpłynęła na zmniejszenie liczby i długości korzeni bocznych pszenicy. W przypadku uprawy kilku roślin z gatunku pszenicy razem, zmniejszała się jedynie długość korzeni bocznych, zaś ich liczba pozostawała bez zmian. Ilość substancji odżywczych nie miała wpływu na powyższe zależności. Do lepszego zrozumienia wycieków korzenia wyczyńca polnego wykorzystano system modelowy. Wykazał on, że wycieki korzenia wyczyńca polnego zwiększyły koncentrację wapnia (powszechnej cząsteczki sygnałowej) w komórkach korzeni. Bezpośredni dowód świadczący o wpływie wyczyńca polnego na wzrost korzeni pszenicy niesie ze sobą długofalowe konsekwencje w ujęciu wydajności rolnej. Kolejnym ważnym krokiem będzie identyfikacja wycieków odpowiedzialnych za tego typu zmiany.
