Recykling samolotów źródłem wysokowartościowych materiałów
Samoloty są zwykle użytkowane przez okres od 20 do 30 lat. Po zakończeniu eksploatacji najczęściej trafiają na "cmentarzyska" samolotów lub są rozmontowywane w celu wtórnego wykorzystania niektórych elementów. Pewne części, na przykład silnik, podwozie i awionikę, można wykorzystać bezpośrednio w innych maszynach. Po usunięcie wszystkich cennych komponentów, pozostałości kadłuba są rozmontowywane, a materiały selekcjonowane pod kątem recyklingu. W ramach finansowanego ze środków UE projektu RASAC (Raman spectroscopy for identification of aerospace composites) naukowcy poszukiwali skutecznych sposobów na identyfikację kompozytów polimerowych. Miniaturowy, ale bardzo precyzyjny spektrometr ramanowski pomoże poprawić skuteczność i wydajność identyfikacji i weryfikacji takich materiałów kompozytowych. Spektroskopia ramanowska to zaawansowana technika umożliwiająca przeprowadzanie nieniszczących analiz przedmiotów znajdujących się w szczelnie zamkniętych pojemnikach. Dzięki przenośności spektroskopów ramanowskich technologia ta idealnie nadaje się do identyfikacji materiałów w terenie. Połączenie ze spektroskopią emisyjną wzbudzaną laserem (LIBS) pozwala poprawić jej swoistość i czułość. Firmy zajmujące się recyklingiem mogą teraz szybko odzyskiwać materiały i przekazywać je do produkcji. W przypadkach, gdy jedna technika nie jest wystarczająco skuteczna, pomocna może okazać się technika uzupełniająca. Przy budowie spektrometru ramanowskiego-LIBS uczeni współpracowali ściśle z zespołem projektu LIBSAC. W starych samolotach znajdują się duże ilości materiałów nadających się do wtórnego wykorzystania, a dzięki projektowi RASAC powstały metody umożliwiające ich odzyskanie. Recykling komponentów samolotów może stanowić ważne źródło surowców do budowy przyszłych samolotów oraz innych urządzeń, przyczyniając się do ograniczenia negatywnego wpływu przemysłu lotniczego na środowisko.
