Rozpracowywanie procesu zakażenia wirusem HIV
Od chwili pierwszych zaobserwowanych przypadków zakażenia wirusem HIV w latach 80., eksplozja danych badawczych wygenerowała bezcenne informacje na temat biologii wirusa i zakażenia. W porównaniu do innych wirusów RNA (retrowirusów), HIV ma wyjątkową zdolność do pozostawania w uśpieniu przez wiele lat, nie wywołując choroby, a także zawiera dodatkowe białka składowe, które najwyraźniej podtrzymują jego zakaźność. Nef jest jednym z tego typu białek wirusowych i wchodzi w interakcję z białkami transdukcji sygnału do komórki gospodarza, by zapewnić przetrwanie zakażonych limfocytów T. Choć początkowo określane jako czynnik ujemny, dowody wskazują, że Nef pobudza wewnętrzną zakaźność HIV poprzez współpracę z komórkową dynaminą GTPazy 2. Aby rzucić więcej światła na rolę Nef w procesie zakażenia wirusem HIV, zespół projektu finansowanego ze środków UE "Znaczenie oddziaływania Nef na zakaźność HIV-1 dla patogenezy wirusowej" (NEF-Pathogenesis) skupił się na pierwotnych izolatach HIV-1 z najbardziej dominującej i zakaźnej podgrupy wirusowej C. Wyniki ujawniły, że za sprawą Nef wirus HIV-1 staje się 10–50 razy bardziej odporny na neutralizujące działanie dwóch ludzkich przeciwciał, a mianowicie 2F5 i 4E10. Dokładniej rzecz biorąc, eksperymenty wykazały, że Nef działa poprzez ograniczenie możliwości rozpoznawania cząsteczek wirusa przez te przeciwciała, które wiązały się z domeną glikoproteiny kopertowej przylegającej do błony retrowirusowej (MPER). Glikoproteiny kopertowe z wielorakich izolatów HIV-1 wykazały podobną wrażliwość na działanie Nef. Poza dostarczeniem nowych informacji na temat mechanizmów molekularnych leżących u podstaw zakażenia HIV i progresji choroby, wyniki projektu NEF-Pathogenesis mogą posłużyć za cel w terapii i przyszłym projektowaniu szczepionki.
