Wspólne działania UE i Meksyku na rzecz ochrony skrzydelnika wielkiego
W ramach projektu EGOMARS przebadano związki między hydrologią i ekologią, analizując kluczowe gatunki zwierząt żyjące w subtropikalnym klimacie półwyspu Jukatan w Meksyku. Badania, których przedmiotem był morski mięczak skrzydelnik wielki (Strombus gigas), miały na celu ustalenie sposobów, w jaki ten gospodarczo cenny, lecz zagrożony gatunek wykorzystuje swoje środowisko. Badania terenowe przeprowadzono w parku Xel-Há, którego nazwa w lokalnym języku Majów oznacza "miejsce narodzin wód". Park ten to typowe środowisko zatoki morskiej zasilanej jednocześnie wodami gruntowymi, określanej mianem caleta, która zapewnia bezpieczne schronienie dla dużej liczby okazów skrzydelnika wielkiego. Naukowcy wyposażyli zwierzęta w nadajniki, aby rejestrować ich ruchy. W ciągu ponad 6 miesięcy badań pozwoliło to stwierdzić, że skrzydelnik wielki zajmuje niewielkie terytorium o powierzchni około 40x50 m. Oznacza to, że zwierzę to nie musi wędrować daleko w poszukiwaniu żywności; jednak po roku lub dwóch sytuacja ta ulega zmianie. Nawet jeśli morskie ślimaki są powolne, potrafią pokonywać duże odległości. W miarę dorastania przemieszczają się od bezpieczniejszych wód przy brzegu ku wejściu do zatoki, a niektóre wychodzą nawet poza zatokę — na głęboki ocean. Niesie to poważne implikacje, ponieważ zatoka Xel-Há jest ważnym siedliskiem dla populacji morskiej tego zagrożonego gatunku. Tym samym projekt EGOMARS wykazał po raz pierwszy, że ujścia wód gruntowych do oceanu pełnią funkcję żłobków dla młodych osobników skrzydelnika wielkiego. Uczestnicy projektu przebadali także muszle skrzydelników wielkich, aby odkryć zmiany w warunkach środowiska zachodzące w trakcie życia tych mięczaków i określić ich wiek. Wyniki badań wykazały, że charakterystyczny wzór na muszli ślimaka wykształca się w ciągu od półtora do dwóch lat, po czym muszla przestaje zwiększać swoją długość, a tylko rozwija grubą brzegową wargę. Wzór muszli jest podobny do tego u skrzydelnika wielkiego żyjącego w środowisku oceanicznym. Sugeruje to, że stresujące warunki słabego zaopatrzenia w tlen panujące w zatoce Xel-Há w wyniku ciągłego przepływu wód gruntowych nie wpływają istotnie na wzrost ślimaków. Projekt EGOMARS przyczyni się do lepszego zarządzania łowiskami dzięki zwiększeniu wiedzy o zasobach przybrzeżnych wybrzeża Jukatanu w Meksyku. Ma to szczególne znaczenie w przypadku symbolicznych i zagrożonych gatunków, takich jak skrzydelnik wielki.
